Polinów – dawny majątek szlachecki na wschodnich rubieżach Łosic, od 1906 r. siedziba rodu Kobylińskich
www.polinow.pl to regionalny serwis historyczno-rodzinny, prezentujący dawny, szlachecki majątek Polinów, znany także jako Dobra ziemskie Konarzewszczyzna i Skolimowszczyzna lub Konarzewszczyzna-Skolimów. Folwark powstał już w połowie XVI w. na wschodnich rubieżach Łosic, nad małą rzeczką Polinówką (zwaną dawniej Pokisna) wypływającą u podnóża Tatarskiej Góry. Była to tzw. szlachecka jurydyka, czyli enklawa na gruntach miejskich, niepodlegająca władzom miejskim i miejskiemu sądownictwu.
Majątek był w posiadaniu kolejno rodów Iwanowskich, Zabłockich, Konarzewskich, Skolimowskich, a pod koniec XVII w. trafił na sto lat w ręce starostów łosickich - Miączyńskich. Następnie wykupiony przez Aleksandrowiczów został później przekazany hrabiom Ledóchowskim, a w końcu Perkowskim. W 1906 r. Polinów objęli we władanie Kobylińscy, czyniąc go swym rodzinnym gniazdem.
"Ale nie wiedzieć, co się wydarzyło, zanim się urodziłeś, to pozostać dzieckiem na zawsze. Bo czymże jest życie człowieka, jeśli poprzez pamięć historii nie jest splecione z życiem przodków naszych?".
Marcus Tullius Cicero, „Orator ad M. Brutum”
Serwis jest podzielny na następujące części:
Wieści
Tutaj można zapoznać się z najświeższymi wiadomościami z Polinowa.
Polinów
W dziale "Folwark" warto zapoznać się ze stroną o historii majątku, gdzie oprócz dawnych dziejów tego niecodziennego miejsca przytaczamy burzliwe losy jego kolejnych posesorów.
Na innych stronach można zapoznać się nie tylko z dziejami centralnego podwórza, gdzie przez wieki koncentrowało się tutejsze życie, a którego układ (mimo powojennej parcelacji folwarku) nie zmienił się do dnia dzisiejszego, ale także wielu innych ciekawych miejsc. Bogata tradycja Polinowa sprawia, że każdy budynek, kamień czy drzewo posiada niepowtarzalną, nierzadko kilkusetletnią, historię.
Kolejny ważny rozdział naszej strony: "Imprezy", dedykujemy spotkaniom odbywającym się głównie pod patronatem "Stajni Polinów". Końskie pasje odgrywają ważną rolę w pielęgnacji wielowiekowej tradycji oraz sąsiedzkich więzi na Polinowie. Z końmi Kobylińscy, jak i całe Łosice, związani są od stuleci, wspominając chociażby królewskie stajnie w łosickim majątku "Starostwo". Konie pozostają wspólnym punktem zainteresowań wielu okolicznych hodowców i hobbystów, wzbogacając historię naszego regionu m.in. o zawody konne, organizowane na Polinowie oraz wielu innych malowniczych miejscach całej okolicy.
"Polinowski rok" to próba ocalenia od zapomnienia dawnych zwyczajów, obrzędów i rytmu dawnego życia, wyznaczanego przez zmieniającą się przyrodę i uroczystości religijne.
Kobylińscy
Ta część serwisu dotyczy historii rodziny, herbu oraz losów jej członków.
Oczywiście stale pielęgnujemy nasze rodowe drzewo genealogiczne, w którym przewijają się takie nazwiska jak: Kobylińscy, Węglińscy, Młoccy, Wężyk, Ossolińscy, Mazur, Ganabasińscy, Korycińscy, Łęczyccy, Trębiccy, Sułkowscy.
Łosice i okolice
W kolejnym rozdziale opisujemy leżące nad rzeką Toczna (dawniej Tuczna lub Łosiczanka) miasto Łosice wraz z jego ciekawą historią oraz najbliższe okolice Południowego Podlasia, przedstawiając ich bogatą historię oraz unikatowe zabytki: pałace, dwory, stare folwarki i majątki, kościoły, czy wreszcie przydrożne krzyże i kapliczki.
Dział "Podlaski Przełom Bugu" przypomina o roli jaką pełniła ta rzeka w transporcie polinowskiego zboża do Gdańska zapewniając dostatek i prosperity majątku.
Całość zamykają zdjęcia lotnicze udostępnione dzięki uprzejmości znajomego motolotniarza z Olszanki, które starają się odzwierciedlić choćby mały, uchwycony szklanym okiem aparatu fragment niezwykłej, rodzimej przyrody południowego Podlasia.
Toporów i Chotycze
Jako że nasz pradziadek - hrabia Alfred Wiktor Witalis Węgliński h. Godziemba - oprócz majątków na lubelszczyźnie posiadał także dwa założenia dworskie nieopodal Łosic: Toporów i Chotycze, grzechem byłby nie poświęcić także im nieco więcej miejsca.
Misje
Z kolei z racji duchowego powołania naszych dwóch misjonarzy - brata oraz stryja, na kolejny rozdział naszej witryny obraliśmy misje w Afryce, przedstawiający katolickie misje afrykańskie ojców klaretynów CMF na Wybrzeżu Kości Słoniowej (Abidjan, Bouaflé, Soubré) i w Burkina Faso (Koudougou). O. Andrzej Kobyliński CMF oraz o. Wojciech Kobyliński CMF stara się w nim przybliżyć urokliwy kawałek Czarnego Lądu - Wybrzeże Kości Słoniowej oraz jego wspaniałą perełkę - założony przez naszych misjonarzy afrykański chór Claret Gospel, co kilka lat odwiedzający nasz kraj. Ostatnie wpisy poszerzają powyższy dział również o misje na Ukrainie, gdzie obecnie przebywa nasz brat.
Życzymy niezapomnianych wrażeń i zapraszamy do lektury! Jednocześnie pragniemy nadmienić, że nie prowadzimy żadnego rodzaju działalności komercyjnej, a portal jest wyrazem naszej pasji i nie posiada żadnego zewnętrznego źródła finansowania.
Warto zobaczyć:
Łosice słynęły w okolicy z doskonałej hodowli koni, o które upominali się królowie polscy. /*Stąd też tylko najznamienitsi mogli ubiegać się o zarządzanie folwarkiem.*/ Konie z łosickiej stadniny często brały udział w wojnach prowadzonych przez kolejnych polskich królów.
Wieści ze starego folwarku
W niedzielne popołudnie zajechało na Polinów ponad 20 rowerów, a na nich niecodzienni goście. Był to Siedlecki Klub Turystyki Rowerowej "Doktorek". Od ostatniej wizyty w 2011 r. minęło już 12 lat!... Czytaj dalej
Ojciec ks. Andrzej Kobyliński spędza swój zasłużony urlop na Polinowie. Minęły 33 lata jego posługi w Afryce. Pierwszym etapem był Abidjan na Wybrzeżu Kości Słoniowej. Trwałą pamiątką jego tam pobytu są dwa piękne kościoły - jeden w formie żagla, drugi błyszczący w afrykańskim słońcu dwiema wieżami w kształcie kłów słonia.
Następnym etapem była posługa w głębi lądu w Bouafle. Tam powstała jedna z najpiękniejszych w Afryce świątyń, wyróżniająca się kształtem, kolorystyką i wystrojem.
Od 6 lat posługuje w sąsiednim, bardzo biednym kraju Burkina Faso. Tę nazwę tłumaczy się jako Kraj Uczciwych Ludzi. Podobno tak też jest. Mieszkańcy Koudougou, gdzie mieszka o. Andrzej nie kradną. Po ulicach wałęsają się kury i świnie, co na Wybrzeżu było nie do pomyślenia.
Najistotniejsze jest jednak to, że ludzie garną się do kościoła. Ich parafia co roku jest liczniejsza o setki nowych katechumenów, czyli kandydatów do chrztu w wierze katolickiej. Afryka jest jedynym kontynentem, gdzie kościół dynamicznie się rozrasta. Wiernych są więc tłumy. Są doskonale zorganizowani (katecheci, chóry, służby liturgiczne, porządkowe itp.). Jedynym problemem jest brak świątyni. Modlą się w prowizorycznej kaplicy z doklejonym do niej dachem z blachy, na którym można by z powodzeniem usmażyć jajecznicę, gdy się rozgrzeje w afrykańskim słońcu.
O. Andrzej obiecał im pomoc w zbudowaniu kościoła. Ale jest to Afryka. Pięć lat trwały formalności, aby budowę rozpocząć. Miejscowych pieniędzy i oszczędności o. Andrzeja starczyło na fundamenty, schody i część ścian. Ludzie tam, naprawdę biedni, oszczędzają na jedzeniu, aby wspomóc budowę. Bez wsparcia z zewnątrz nie dadzą rady.
O. Andrzej pragnie jak najserdeczniej podziękować ofiarodawcom, którzy wpłacili czasem bardzo znaczące sumy na konto misyjne za pośrednictwem naszej strony (zakładka: misje, dział: wspomóż misje).
27 sierpnia będzie też zbierał ofiary do puszek w rodzinnej parafii Św. Zygmunta w Łosicach. Te ofiary, modlitwy, rozmowy i okazywana serdeczność, to także wielkie wsparcie psychiczne. o. Andrzej jest od roku jedynym “białym” w swojej parafii. Także wiek, ekstremalny klimat i choroby, dają się niestety we znaki. To wsparcie duchowe i materialne jest mu bardzo potrzebne.
Wszystkim ofiarodawcom znanym i bezimiennym ogromne, serdeczne “Bóg zapłać".
Druga połowa wakacji to u nas czas licznych rodzinnych świąt, kiedy mamy mnóstwo okazji do biesiadowania. Ten barwny okres rozpoczęliśmy od uczczenia urodzin Babci Ali organizując degustację wina w Polinowskiej Krypcie. Ponieważ był to dość złożony proces pozwolę sobie opisać go szczegółowo... Czytaj dalej
W bieżącym roku Dni Łosic były obchodzone bardzo uroczyście. Było wiele atrakcji i zespoły z "najwyższej półki". Zawitała nawet telewizja, prowadząc transmisję z łosickiego rynku w ramach cyklu "Wakacje z TVP 3". Reporterzy zawitali też na Polinów... Czytaj dalej
Wsi spokojna, wsi wesoła,
Który głos twej chwale zdoła?
Kto twe wczasy, kto pożytki
Może wspomnieć za raz wszytki?...
Czytaj dalej
XVIII dzień: Muzułmańskie Święto Barana.
TASKI Nie! TABASKI
Całonocne bębnienie, granie na dudach i tańcowanie… Rano bębny zwołują na modły. Mieliśmy zamiar iść i zobaczyć, ale dzięki opieszałości uniknęliśmy tego upadku. W południe znowu bębnią…
Po południu przechadzka do sióstr. Muzułmanie odświętnie ubrani paradują po mieście, żrą baraninę z zabitego ceremonialnie barana i tańcują. Podczas gdy jeden z misjonarzy pozdrawia świętujących, życząc im wesołych Świąt, serce drugiego rozpierają życzenia bardziej prawowierne: „… zagrają ci diabły na twych własnych dudach...” „a ty – zatańczysz jeszcze w piekle z samym Belzebubem”.
U sióstr msza i telewizja: Italia przegrała z Argentyną (po remisie rzuty karne 5:3 dla Argentyny). Nasi Włosi: o. Leopold i wolontariusze z misji w rozpaczy. Kolacja długa i rozmowna, gdzie jak zwykle – język francuski dochodzi do szczytów zubożenia i zniekształceń. Później powrót piechotą główną drogą; z początku ciemną i pustą, później oświetloną wśród świętujących muzułmanów.
Po powrocie niespodzianka: ponad 1000 muzułmanów zginęło w Mekce dzięki tunelowi (1460 zaduszonych i zatratowanych).
Muzułmańskie TABASKI jest świętem tradycyjnym i obchodzonym tutaj bardzo hucznie. Nie znamy na razie głębiej historii ani sensu „teologicznego” tego święta, wiemy jedynie, że świętują tego dnia wspomnienie Abrahama i pamiątkę jego Przymierza z Bogiem. Jest ono dla nas jeszcze czystą egzotyką.
Widzimy jedynie świętujących muzułmanów, handel baranami i rżnięcie biednych zwierząt, które jeszcze w ostatniej chwili życia muszą „pozować” do zdjęć… które ubogacają rodzinne albumy, a gazety i telewizja w swych świątecznych wydaniach pokazują całemu światu... Nam we znaki się daje całonocne granie i bębnienie, które swą monotonnością i prymitywnym dźwiękiem przyprawiają o rozstrój.
1 (13). Chruszczówki
Jedną z pierwszych rzeczy, jakie rzucają się w oczy po przyjeździe na Ukrainę, są blokowiska złożone z tzw. chruszczówek (oczywiście od nazwiska Nikity Chruszczowa). Zasadniczo są bardzo podobne do bloków pozostałych u nas po epoce PRLu, z tym że u nas z reguły budowało się je z wielkiej płyty, a tutaj pustaków lub cegieł. To zapewne sprawa dostępności materiałów. W każdym razie często na ich widok do dzisiaj dopada mnie nostalgia i wcale nie żałuję, że wychowałem się w bardzo podobnym.
Poza fatalną izolacją, bloki te charakteryzują się mikroskopijnym rozmiarem mieszkań, a już szczególnej miniaturyzacji podlegała kuchnia. Podobno sam Chruszczow zarządził taki projekt architektoniczny, by uniemożliwić ludziom wspólne spożywanie posiłków. Przecież, jak powszechnie wiadomo, rodzina spotykająca się przy stole od razu zaczyna spiskować przeciw władzy, a tego za wszelką cenę chciał uniknąć.
Ludzie jednak na ogół okazują się mądrzejsi od każdej władzy, i to raczej wcześniej niż później. Jednym z ciekawszych wynalazków były obecne niemal w każdym mieszkaniu kuchenne narożniki, na których da się ścisnąć nawet cztery osoby (plus kolejne trzy na taboretach). Po drugie, ludzie masowo zabudowują tu balkony (i to nie tylko loggie), by choć odrobinę powiększyć metraż swojego mieszkania. W przypadku nowych bloków sam deweloper potrafi już dzisiaj zadbać, by od początku tak właśnie było. Do tego, rzecz w Polsce całkowicie nie do pomyślenia, przy blokach stoją dobudówki, i to czasami sięgające kilku pięter. Najwyraźniej tutejsza władza zdaje sobie sprawę, że życie i tak jest trudne, więc po co ludziom narzucać jeszcze dodatkowe zakazy? Procentuje to zwłaszcza w obecnych niespokojnych czasach, kiedy to samowolka i "sobieradzizm" na wielu płaszczyznach życia pomaga ludziom jakoś przetrwać.
"Po Bożym Narodzeniu i Wielkiejnocy najuroczyściej obchodzą Polacy Zesłanie Ducha Świętego czyli Zielone świątki (...). W niektórych dworach szlacheckich dzień ten obchodzono powtórzonem święconem lub usiłowano baby i mazurki wielkanocne dochować aż do Świątek."... Czytaj dalej
XVII dzień
Dzień opuszczony; bez wpisu na żywo. Ewentualne ciekawe wydarzenia, wysmażone słońcem, wypłynęły…
Ostrzeżenie: nie zaniedbywać Kroniki; pisać na gorąco!
W dniu 1 maja, w drodze z Ukrainy na Białoruś, gościliśmy na Polinowie generała Zakonu Klaretynów Mathew Vattamattama. Generał wizytował polskie domy zakonne. Odwiedził też misjonarzy klaretynów w ukraińskim Truskawcu. W planach miał jeszcze wizytację trzech placówek klaretyńskich na Białorusi... Czytaj dalej
Raport z oblężonej Ukrainy (20)
Wszędzie dzisiaj trąbią o pierwszej rocznicy zbrojnego ataku Rosji na Ukrainę, więc niejako z obowiązku postawiłem sobie za zadanie napisać choć kilka zdań.
Choć w sferze geopolityki dzieje się naprawdę dużo, z naszej perspektywy (mojej i współbraci) dzieje się niewiele. Co prawda tydzień temu trzy rakiety spadły na pobliski Drohobycz (starą rafinerię i jednostkę wojskową), ale według oficjalnych doniesień wybuchy na szczęście nie spowodowały większych szkód (w promieniu kilkuset metrów powypadały szyby z okien). W środę popielcową miałem dyskusję z panią z Borysławia (widziałem ją pierwszy raz w życiu), która żaliła się, że cała pomoc idzie na uchodźców, a zapominamy o miejscowych biednych i ludziach w trudnej sytuacji.
Dzisiaj zawieźliśmy z o. Krzysztofem do reperacji pralkę, która została uszkodzona prawdopodobnie przez ciągłe włączanie i wyłączanie prądu. Mieliśmy przy tym problem z wyjazdem, bo znowu ktoś z gości sąsiedzkiego hotelu zastawił nam bramę wjazdową. Z prądem natomiast w ostatnich tygodniach jest lepiej, podobno po jakiejś karze, którą nałożono na odpowiedzialnych za wyłączenia w naszym województwie. Episkopat Ukrainy zarządził post o chlebie i wodzie we środy i piątki w intencji pokoju - jeszcze się z tą decyzją nie oswoiłem i przeżywam jakiś wewnętrzny bunt, bo przychodzi mi to z dużym trudem. Na pewno spróbuję.
Poza tym życie toczy się swoim rytmem. Tak wygląda nasza wojna. Świętowana dzisiejszego dnia nie planujemy, za to staramy się robić swoje. Deus vicit, Deus vincet.
Dzięki pomocy naszej Bratowej udało się rzucić nieco światła na dawną nazwę polinowskiego strumienia - dzisiejszej Polinówki, a dawniej Polichny. Rozwiązanie znajdowało się w naukowym czasopiśmie onomastycznym - "Onomastica", poświęconym teorii i interpretacji nazw własnych, które to udało się ściągnąć (nie bez trudu) do biblioteki siedleckiej uczelni. Może nie powinienem zniechęcać, ale tematyka poruszanych tam tematów była tak ciekawa, że pożółkły, 45-letni wolumin pisma miał jeszcze posklejane kartki, co znaczy, że nigdy nie był czytany. Mimo wszystko zapraszamy do lektury... Czytaj dalej
XVI dzień: Niedziela
Nastrój niedzieli spotęgowany bierzmowaniem. Rano koncelebra.
O godz. 10:00 msza pontyfikalna z bierzmowaniem (około 200 osób przyjęło sakrament). Pod koniec mszy biskup przedstawił nas w stylu jak wczoraj, oklaski także hojne.
Biskup przedstawił także przybyłe z Kolumbii siostry karmelitanki, które sprowadził do Grand-Bassam, a które w oczekiwaniu na zamknięcie w klauzurze obwozi jako żywą propagandę życia zakonnego – kontemplacyjnego.
Po mszy uroczysty obiad; wieczorem odwiedziny u sióstr.
Alleluja! wiosna błyska;
Słońce grzeje, trawka buja,
Ziemia z trumny znów kołyska
Zbóż i kwiatów - Alleluja!... Czytaj dalej
Blisko 500-letnia historia Polinowa to niestety nadal mnóstwo zagadek i białych plam. Wiele z nich udało się już wyjaśnić, wiele błędów naprawić, a to głównie dzięki bezinteresownej pomocy dobrych ludzi. Największe wsparcie dostaliśmy od Pana Krzysztofa Stefaniuka, któremu chciałbym z tego miejsca podziękować.
Pan Krzysztof podsyłając nam pewien akt notarialny z 1843 r. właśnie rozwiązał kolejną - moim zdaniem największą - zagadkę, nad jaką łamaliśmy sobie głowy od początku zainteresowania historią majątku, a mianowicie - skąd wzięła się jego nazwa? Wszystkie nasze teorie, m.in. wywodzące "Polinów" od żydowskiego "polin" czyli "dobre miejsce", były chybione i nikt nawet nie zbliżył się do prawdy. A ta okazała się więcej niż interesująca, bo nikt nie spodziewał się, że nazwa ta powstała... z miłości! Zapraszamy do lektury nowej strony o nazwach folwarku - a było ich kilka... Czytaj dalej
26 lutego zmarł artysta malarz, miłośnik koni - Maciej Falkiewicz z Janowa Podlaskiego. Brał udział w większości konnych imprez organizowanych przez Wujka Jana na Polinowie. Jako najbardziej barwna postać był też najchętniej fotografowany. Niech spoczywa w pokoju... Czytaj dalej
"Oprócz postów od kościoła nakazanych, pobożni pościli poniedziałki, środy, piątki i soboty. W sobotę zachowywano post największy, obchodzono się o chlebie samym, raz na dzień, język piwem nieco zakropiwszy. W insze dnie postne używano do potraw oleju lub oliwy. Piątki suszono wstrzymując się od picia wina"... Czytaj dalej
Z okazji urodzin serwisu zapraszamy do lektury zaktualizowanej strony o "polinowskiej kamienicy", czyli dawnej, dworskiej oranżerii... Czytaj dalej
Czy znacie jakiś serwis, który utrzymywałby się w internecie prawie ćwierć wieku? Nie? To spójrzcie tutaj, bowiem nieuchronnie zbliżamy się właśnie do tej magicznej granicy!
Jak co roku, w dniu 9 lutego nasz serwis www.polinow.pl obchodzi urodziny, na dodatek przypadające w Międzynarodowy Dzień Pizzy. Jako że akurat nie jest to żadna okrągła rocznica, tym razem obędzie się bez zbytniego nadęcia i zwyczajowo przytoczmy jedynie garść statystyk oraz trendów dotyczących odwiedzin naszego serwisu.
I tak oto mobilki zdały się już dawno odlecieć "blaszakom", a na dodatek tendencja przejawia stały trend wzrostowy - dominacja Androida nad wINDOW$em jest już niezaprzeczalna! Z kolei przeglądarka Chrome od Wujka Google'a nadal święci tryumfy, choć spadek Firefoxa na jego rzecz zdaje się powoli wypłaszczać i nie jest już tak wyraźny, jak to było jeszcze kilka lat temu.
Warto by także przytoczyć wskazanie ogólnego licznika odwiedzin serwisu od 2001 r. – a ten przekroczył właśnie... 288 tysięcy! Dziękujemy za tę imponującą liczbę i prosimy o jeszcze!
To tyle na dziś, a na koniec pozostaje nam życzyć... smacznej pizzy, oczywiście przy serwisie www.polinow.pl! Cowabunga!
Za oknem zima i szarość, nic tylko siedzieć z kotem przy kominku. Podejrzewam jednak, że fani motocykli z tęsknotą wyglądają za okno i nie mogą się już doczekać, kiedy wyciągnął swoje maszyny na pierwszą, wiosenną przejażdżkę. Może warto umilić sobie to oczekiwanie lekturą historii, jak to na Polinowie z motocyklami bywało... Czytaj dalej
Region, w którym obecnie przyszło mi żyć i pracować, nazywany jest Kresowym Trójmiastem, albo Galicyjskim Trójkątem Naftowym. Wierzchołki tego Trójkąta, oddalone od siebie o mniej więcej 10 km, wyznaczają trzy miasta: Drohobycz, Borysław i Truskawiec. Mimo niewielkiej odległości każde z nich posiada odmienną historię, naturę i charakter.
Drohobycz to miasto o polskich korzeniach, bo mógł je złupić już Bolesław Chrobry podczas wyprawy na Ruś Kijowską... Rok jego założenia bowiem to A.D. 925! Do Korony przyłączył je dopiero Kazimierz Wielki, a Władysław Jagiełło ufundował stojący do dzisiaj kościół farny.
Borysław, choć wzmiankowany już w XIV w., prawdziwy rozkwit przeżył w drugiej połowie wieku XIX, kiedy to na pewien czas stał się jednym z głównych światowych centrów rodzącego się wówczas przemysłu naftowego. Uwiecznił je chociażby Julian Tuwim w pamiętnym „Wierszu, w którym autor grzecznie, ale stanowczo uprasza liczne zastępy bliźnich, aby go w dupę pocałowali”, wspominając o „borysławskich naftowiertach”, zaś po wizycie w nim Leopold Staff napisał: „Byłem w Borysławiu, który zrobił na mnie wrażenie przedsionka dantejskiego „Piekła””. Do dzisiaj miasto charakteryzuje wyjątkowa brzydota.
Truskawiec natomiast, choć również położony jest na terenach roponośnych, stał się miastem uzdrowiskowym, a to za sprawą leczniczych wód, których właściwości zaczęto odkrywać już w początkach XIX w. Centrum miasta zajmują więc liczne sanatoria, domy wypoczynkowe, deptaki i luksusowe sklepy. Życie mieszkańców toczy na obrzeżach, wokół obwodnicy miasta.
Niezwykle złożona jest historia tych terenów. Jak już wspomniałem, początkowo należały one do Rusi Kijowskiej. Przyłączone do Królestwa Polskiego w roku 1349, już po pierwszym rozbiorze Polski na prawie 150 lat dostały się pod panowanie austro-węgierskie. Dwudziestolecie międzywojenne to czasy przynależności do II Rzeczpospolitej, po II Wojnie światowej do Związku Radzieckiego, a od 1991 r. niepodległej Ukrainy. Dodajmy do tego osiedlającą się tu ludność żydowską, wojnę Polsko-Ukraińską 1918-19, czas II wojny światowej z działającymi na tych terenach Banderowcami, a otrzymamy prawdziwy kulturowy tygiel. Jeśli więc ktoś chce uważać te tereny za rdzenne polskie, ja mu bronił nie będę. Rzeczywistość jest jednak nieco bardziej skomplikowana...
6 stycznia w godzinach przedpołudniowych przybyli na Polinów dziwni jeźdźcy. Sądząc po bogatych strojach oraz rzędach wierzchowców musieli być jakimiś wysokimi dostojnikami lub nawet królami. Z tego co udało nam się zrozumieć - a nie było to proste - pochodzili z dalekich wschodnich krajów... Czytaj dalej
W tej radosnej światu dobie,
Dziś składamy wszyscy sobie,
Te życzenia staropolskie.
Zdrowia, szczęścia, powodzenia... Czytaj dalej
„Z narodzeniem Jezusa Chrystusa było tak. Po zaślubinach Matki Jego, Maryi, z Józefem, wpierw nim zamieszkali razem, znalazła się brzemienną za sprawą Ducha Świętego.
" (Mt 1,18)
Święta Bożego Narodzenia niech będą dla naszych rodzin czasem radości, pokoju i nadziei.
Dobrych świąt!... Czytaj dalej
XV dzień
Opór przyszedł dość wcześnie. Pogoda piękna. Dzień pod znakiem przygotowań do sakramentu bierzmowania, które odbędzie się wieczorem we Vridi.
Ks. biskup, jako że wracał ze swojego rodzinnego domu, zaskoczył nas swoim wczesnym przybyciem, przyłapując na oglądaniu telewizji (Mundial!…). Ugościliśmy go i odprawili na sjestę.
O 19:00 wyruszyliśmy do naszego kościoła. Koncelebra uroczysta; sakrament bierzmowania przyjęło ponad 80 osób. Pod koniec mszy ks. biskup przedstawił nas oficjalnie; styl bardzo polski: wychwalanie, serdeczność i oklaski. Po mszy powitania już bardziej osobiste i bezpośrednie; dużo zdjęć. Następnie kolacja… styl elegancki; aperitif, kuchnia typowo-tutejsza.
Gościł nas p. Diako w swoim domu; jest on przewodniczącym rady parafialnej. Nasze wrażenia o rodzinie – niezwykle pozytywne!
1 (13). Chruszczówki
Jedną z pierwszych rzeczy, jakie rzucają się w oczy po przyjeździe na Ukrainę, są blokowiska złożone z tzw. chruszczówek (oczywiście od nazwiska Nikity Chruszczowa). Zasadniczo są bardzo podobne do bloków pozostałych u nas po epoce PRLu, z tym że u nas z reguły budowało się je z wielkiej płyty, a tutaj pustaków lub cegieł. To zapewne sprawa dostępności materiałów. W każdym razie często na ich widok do dzisiaj dopada mnie nostalgia i wcale nie żałuję, że wychowałem się w bardzo podobnym.
Poza fatalną izolacją, bloki te charakteryzują się mikroskopijnym rozmiarem mieszkań, a już szczególnej miniaturyzacji podlegała kuchnia. Podobno sam Chruszczow zarządził taki projekt architektoniczny, by uniemożliwić ludziom wspólne spożywanie posiłków. Przecież, jak powszechnie wiadomo, rodzina spotykająca się przy stole od razu zaczyna spiskować przeciw władzy, a tego za wszelką cenę chciał uniknąć.
Ludzie jednak na ogół okazują się mądrzejsi od każdej władzy, i to raczej wcześniej niż później. Jednym z ciekawszych wynalazków były obecne niemal w każdym mieszkaniu kuchenne narożniki, na których da się ścisnąć nawet cztery osoby (plus kolejne trzy na taboretach). Po drugie, ludzie masowo zabudowują tu balkony (i to nie tylko loggie), by choć odrobinę powiększyć metraż swojego mieszkania. W przypadku nowych bloków sam deweloper potrafi już dzisiaj zadbać, by od początku tak właśnie było. Do tego, rzecz w Polsce całkowicie nie do pomyślenia, przy blokach stoją dobudówki, i to czasami sięgające kilku pięter. Najwyraźniej tutejsza władza zdaje sobie sprawę, że życie i tak jest trudne, więc po co ludziom narzucać jeszcze dodatkowe zakazy? Procentuje to zwłaszcza w obecnych niespokojnych czasach, kiedy to samowolka i "sobieradzizm" na wielu płaszczyznach życia pomaga ludziom jakoś przetrwać.
XIV dzień
Ranek jak zwykle: modlitwy, msza św., śniadanie…, niezwykła była jednak piękna pogoda po kilku dniach tropikalnej słoty. Długo oczekiwana sesja zdjęciowa doszła do skutku:
Seans zdjęciowy przeniósł się następnie do zakładu fotograficznego, gdzie – olśnieni bielą sutann i błyszczącymi w słońcu krzyżami – fotografowie stanęli na wysokości zadania.
Dziś dokonaliśmy pierwszych zakupów w Abidżanie. Prócz natręctwa i wysokich cen, nic specjalnego nas nie zaskoczyło.
Po południu, razem z o. Barbiem i pierwszym budowniczym kościoła we Vridi udaliśmy się na naszą budowę; spotkaliśmy się z architektem; zapoznaliśmy się z bieżącymi problemami i możliwością rozbudowy w przyszłości.
Wieczorem jeden z dzielniejszych misjonarzy, z wyżej zaawansowanym językiem francuskim, został – po konsultacji wspólnotowej – wyeliminowany z wymigania się od posługi spowiedzi, więc służył dzielnie Kościołowi pokutującemu przez ponad dwie godziny. Około 22:00, w poszerzonym składzie (o niektórych gości) zasiedliśmy do obfitej, (dla niektórych także) zasłużonej kolacji. Zakończenie dnia radosne: jutro śpimy do oporu!
Od Bolesława, Łokietka, Leszka
Gdy jeszcze w Polsce Duch Pański mieszka,
Stał na ołtarzu przed mszą roraty
Siedmioramienny lichtarz bogaty...
Czytaj dalej
Żal że się za mało kochało
Że się myślało o sobie
Że się już nie zdążyło
Że było za późno...
Czytaj dalej
Niestety mamy nieproszonych gości, którzy zagrażają polinowskim stawom. To wędrująca rodzina bobrów - 4 sztuki dorosłe i kilku młodzieńców. Najpierw zaatakowały czerwone wierzby rosnące nad naszym niewielkim stawem. Czas pokaże czy przeżyją zadane okaleczenia... Czytaj dalej
Miesiąc wrzesień to czas najważniejszej rocznicy w dziejach Polinowa, a mianowicie "pierwszego przywileju polinowskiego". Otóż 17 września 1564 r. król Zygmunt August w Knyszynie uwolnił majątek, należący wtedy do Stanisława Iwanowskiego z wszystkich obciążeń skarbowych i nadał prawo wyszynku wszelakiego picia miodem, piwem i gorzałką...Czytaj dalej
1 września i szkolny dzwonek brutalnie przerwały błogi czas wakacji. Wakacji pięknych i udanych - mimo toczących się walk na wschodzie Ukrainy - zarówno na Polinowie jak i w całej Polsce. Myślę, że postronny turysta podróżujący po naszym kraju nawet by się nie zorientował, że niedaleko mamy wojnę. Pełne hotele i restauracje, wszędzie tętni życie... Czytaj dalej
Pod koniec sierpnia nasz misjonarz o. Andrzej wrócił na swoją misję w Afryce, niestety w niezbyt dobrym humorze. Przed wyjazdem rozmawiał z polskimi przedsiębiorcami, którzy sponsorowali jego poprzednie budowy afrykańskich kościołów. Rozmowy te nie przebiegły zbyt pomyślnie. Wobec szalejących cen energii, inflacji, coraz to nowych podatków, ciągłych zmian i tak już bardzo skomplikowanego prawa wszystkie firmy patrzą w przyszłość z wielką obawą i wszędzie panuje wielka niepewność. Stawia to dalsze prace budowlane przy nowym kościele pod znakiem zapytania.
Wakacje mają się ku końcowi. Jednym kończą się wakacje szkolne, innym kredytowe, dla jeszcze innych to czas powrotu z letnich podróży. Ale przecież podróżowanie nie jedno ma imię, a jednym ze sposobów dostępnych o każdej porze roku są podróże kulinarne... Czytaj dalej
W 2007 r. w depeszy "Z Archiwum X: UFO na Polinowie!" informowaliśmy o pojawieniu się dziwnego zjawiska, jakie miało wtedy miejsce. Po 15 latach znowu wydarzyło się na Polinowie coś podobnego... Czytaj dalej
30 lipca kolejna osoba na Polinowie osiągnęła piękny wiek 70 lat, a była to nasza Mama i Babcia - Ala. Świętowanie rozpoczęliśmy tradycyjnie mszą św. w jej intencji, a potem przenieśliśmy się - również tradycyjnie - do gospody "U Olka"... Czytaj dalej
