Historia dworu "Starostwo"

Jeszcze w latach 60-tych XX wieku w Łosicach przy skrzyżowaniu ulic Piłsudskiego i Powstania Styczniowego stał dwór przez mieszkańców zwany "Starostwem". Miał on długą i ciekawą historię, którą postaramy się tu przybliżyć.

Dwór ten był od XV w. siedzibą starosty łosickiego i centrum włości królewskiej. Początkowo, od XIV-XV w. Łosice i okoliczne wsie podlegały namiestnikom wielkoksiążęcym z zamku mielnickiego i wchodziły w skład mielnickiego starostwa. Jak podaje "Regestr popisu zamku JKM mielnickiego" z 1545 r. Łosice zostały wyodrębnione w osobną dzierżawę obejmującą Próchenki, Rutki, Olszankę, Korczówkę i Szydłówkę, która następnie została przekształcona w osobne starostwo z siedzibą w Łosicach. Starostwo, czyli dzierżawa królewska oddawane było w dożywotnie użytkowanie urzędnikom szczególnie zasłużonym służbie krajowi - starostom łosickim.

Dwór łosicki - siedziba starosty i królewska stacja pocztowa

Centrum administracyjnym dzierżawy był łosicki dwór starosty. Oprócz funkcji centrum administracyjnego okolicznych dóbr dwór łosicki pełnił inną ważną funkcję - królewskiej stacji pocztowej na Podlasiu. Można przypuszczać, że czasy jego założenia to koniec wieku XIV. Wtedy to stosunki Litwy i Polski bardzo się zacieśniły, czego kulminacją była unia w Krewie (1385 r.) i wstąpienie na tron polski Wielkiego Księcia Litewskiego Władysława Jagiełły w 1386 r. Konieczność ciągłego przemieszczania między dwoma krajami wymusiła potrzebę powstania stacji pocztowych, gdzie mogliby się zatrzymywać król ze swoim dworem czy inni dostojnicy państwowi.

Stary trakt królewski, tzw. Szlak Jagielloński między obiema stolicami: Krakowem i Wilnem prowadził przez Lublin, Łuków, następnie właśnie przez Łosice. Tutaj krzyżowały się drogi z Mazowsza i Małopolski do dwóch nadbużańskich grodów - stołecznego Drohiczyna i mniejszego - Mielnika. Dalej przez jedyny most w okolicy na Bugu w Mielniku, później Milejczyce i Bielsk. Istniał też inny szlak, który omijał Łosice od wschodu, kierując się z Mielnika bezpośrednio do Międzyrzeca Podlaskiego.

Wizyty królów w łosickim dworze

W czasie podróży traktem królewskim orszaki miały w łosickim majątku zapewnioną tzw. "stancję": mogli tu odpocząć, zmienić konie itp. Oprócz tego odbywała się tu aprowizacja karawan kupieckich, zapewniano podróżnym noclegi i odpoczynek. Dokonywano naprawy uprzęży i wozów oraz wymiany zaprzęgów. To dogodne położenie, bliskość granicy z Litwą oraz opieka króla stwarzały warunki do rozwoju Łosic i bogacenia się jego mieszkańców w XVI w.

1501 r. - Podczas pobytu w łosickim dworze w czasie podróży z Mielnika do Krakowa, Wielki Książę Litewski - Aleksander Jagiellończyk napisał list datowany: "Loszyce 7 listopada 1501". Zawiadamia w nim swego brata o wyborze na króla Polski i zbliżającej się koronacji. Dokument ten niezbicie świadczy o istnieniu w tym czasie w Łosicach pocztowej stacji królewskiej.

1507 r. - W łosickim dworze przebywał Król Zygmunt Stary (wystawił dokument potwierdzający nabycie przez Stanisława Malinowskiego nieruchomości w Brańsku).

1511 r. - W dniach 9-11 października 1511 r. w łosickim majątku bawił Król Zygmunt I Stary. W czasie tego pobytu erygował w Łosicach pierwszy kościół katolicki pod wezwaniem swego patrona św. Zygmunta.

1515 r. - Kolejna potwierdzona wizyta Zygmunta Starego ma miejsce 19 stycznia 1515 r.

1548 r. - We wrześniu 1548 r. do Łosic przybyła zdążająca z Wilna do Krakowa Barbara Radziwiłłówna - potajemnie poślubiona druga żona króla Zygmunta Augusta. Sejm domagał się unieważnienia tego małżeństwa. Towarzyszył jej wojewoda Trocki Janusz Holszański i książę Słucki. W imieniu króla w łosickim majątku przywitał Radziwiłłównę orszak dworski 200. jeźdźców dowodzonych przez Floriana Zebrzydowskiego. W tej asyście udała się do Łukowa, gdzie zgotowano jej uroczyste przyjęcie na ziemi polskiej.

1551 r. - Niestety już 3 lata później królowa Barbara zmarła na nieuleczalną chorobę. Zgodnie z ostatnią wolą królowej orszak pogrzebowy podążał z Krakowa do Wilna. 8 czerwca kondukt żałobny z jej zwłokami zjawił się W Łosicach. Za trumną podążał otępiały ze smutku król Zygmunt August, który w każdej mijanej miejscowości schodził z konia i szedł pieszo za zwłokami, nawet w największym błocie. Biły dzwony wszystkich kościołów, płonęły pochodnie, rozdawano jałmużnę. Rano ubrany w czerń monarcha ruszał dalej, aż do miasta Wilna, gdzie zaczęła się jego miłość.

1551 r. - Z tego roku pochodzi "Inwentarz starostwa Mielnickiego i Łosiczkiego" wchodzący w skład "Archiwum Skarbu Koronnego", który podaje, że łosicki dwór składał się z 3 domów. Główny budynek, specjalnie przygotowany na przyjmowanie monarchów, był to:

"...Dom wielki, przy ziemi z drzewa budowany, gliną oblepiony. Izba przy sieni pięciu sążni, w niej okien siedem, błony szklane między drzewem, szyby wprawione... stoły dwa, zydle dwa... pośrodku izby lichtarz żelazny zawieszony, w nim dziewięć świec stawi się. Pomost w izbie ceglany, piec poliwany z kominem murowany. A przed tą izbą sień sześciu sążni, w niej okien trzy z błony szklanymi. Przeciwko tej izby druga izba czterech sążni, w niej okien cztery... stół jeden, ława, lichtarz poród izby zawieszony, w nim sześć świec stawi się. A z tej izby komora czterech sążni w niej okien pięć, ław pięć... Przy tem domie ganek niewielki, w nim dwa okna z błonami szklanymi... A na wierzchu tego domu, pod pobiciem, schowne na rzeczy spiżne...".

Obok dworu wzniesione zostały: dom dla rykuni (tak często nazywano na Podlasiu starszą panią, główną figurę dworów szlacheckich), dwa spichrze, piwnica, trzy budynki kuchenne, dwie stajnie, „z drzewa robione, w każdej po 100 koni stanie”, łaźnia, piekarnia, browar, dwie obory, stodoła, dwie studnie i trzy młyny, każdy o jednym kole. „Żyta w gumnie trzy stogi. W każdym stogu złożono 30 kop, czyli kop 90, gryki kop 2, siana stogów 6. Zasiano teraz na paszni Króla JM żyta 80 beczek”.

1580 r. - W 1580 roku podkreślano, że dwór jest nowy, „Z gankiem nad stawem po lewej ręce stojący”. W przeciwieństwie do pierwszego opisu, zwracano uwagę na wszystkie szyby w oknach w „ołów oprawne", wyliczano nowe „piece polewane" oraz nowe ławy. „Ten dom wszystek: sień, izby komnaty są cegłą podmurowane [...]i dach gontem wszystek pobity". Jednocześnie wskazywano, jakby dla odróżnienia, „domek stary przed wrotami nad rzeczką, który był obecny na łaźnię”. Powyższe szczegóły sugerować mogą, że przed 1580 rokiem w łosickiej włości królewskiej powstał nowy dwór.

Dokument określa także obowiązki mieszczan pełnione dla majątku. Zobowiązani oni byli:
"Własnym kosztem zbudować stajnie dla koni królewskich w Łosicach, a w razie przyjazdu króla dawać straż i drwa do obozu i słomę pod konie"."Na przyjazd króla naprawiać groble, drogi wokół miasta i na polach miejskich oraz groblę na górnym stawie Łosickim".

Powstanie starościńskiego folwarku

Już w 1496 r. "Inwentarz dworu mielnickiego" informuje o funkcjonowaniu majętności wielkich książąt litewskich o nazwie Łosiewo, którą należy kojarzyć z dzisiejszymi Łosicami. Folwark dostarczał 20 stogów żyta i trzymanych bydła rogatego sztuk 17, owiec 11, gęsi 10, kur 7, klaczy.

Wielką zmianę w gospodarowaniu i zarządzaniu królewszczyznami wprowadziła ustawa włóczna z 1557 r. Do tego czasu dwór starosty czy dzierżawcy stanowił jedynie centrum administracyjne włości. Praktycznie przy dworze nie prowadzono żadnej działalności produkcyjnej, a ziemie do niego przynależne były w znikomej wielkości. Przy dworze była jedynie czeladź i niezbędni urzędnicy. Dopiero ustawa włóczna wprowadziła funkcjonowanie folwarków przy hospodarskich dworach. Dokładnie też określono obowiązki pracy poddanych na starościńskim folwarku. Na podstawie królewskiego rozporządzenia z 1557 r. rozmierzone zostały grunty i zbudowano starościńskie folwarki.

Wówczas to przy dworze łosickiego starosty powstał folwark „za stawem budowany". W folwarku znajdował się dom i obora, w której zapisano wówczas 5 krów,5 świń, 6 prosiaków, 7 kóz, 5 owiec pospolitych i 15 gęsi.

Ogólna wielkość starościńskiego folwarku wymierzona została na 18 włók. „Wszystkie trzy pola, toże za każde lato po włók 6 gruntu". Granica powyższych pól wyznaczona została:

• ,,z jednej strony od stawu wielkiego i rzeki Toczny,
• z drugiej strony od granicy ziemian Biernackich,
• z trzeciej od granicy tychże ziemian i od panów Patkowskich,
• a z czwartej od włók młynarskich".

Do folwarku należały dwa młyny nad Toczną, które jednak „w lecie i zimie nie zawżdy mielą za niedostatkiem wody".

Stwierdzono, że na ziemi folwarcznej wysiano: żyta - 190 beczek, pszenicy - 6 beczek, jęczmienia - 20, grochu - 3, owsa - 64 i gryki - beczek 16. Zebrano zaś: żyta - 1210 kóp, pszenicy - 90, jęczmienia - 180, owsa - 200, grochu - 10 i gryki - kóp 25.

W 1580 roku stwierdzono, że „suma wszystkich dochodów z włości łosickiej czyni kóp - 502 i groszy 21. [...] Suma sumarum wszystkich dochodów z miasta i włości łosickiej czyni kóp 636 i 21".

W porównaniu z dochodami sprzed ustawy włócznej stanowiły one znaczny przyrost. W 1551 roku bowiem łosicka włość przynosiła dochód zaledwie 146 kóp i 55 groszy litewskich i 5 pieniędzy (denarów).

Właściciele folwarku "Starostwo" czyli starostowie łosiccy

Starostowie łosiccy bardzo rzadko przebywali w łosickim dworze i przeważnie nie pełnili bezpośredniego nadzoru nad folwarkami - wyznaczali zazwyczaj podstarościch. Dzierżawcy reprezentowali ich interesy, byli zobowiązani do troski o gospodarowanie i poddanych.

Lata 1565-1576: Aleksander Hińcza

- wojski mielnicki, łożniczy królewski, poseł województwa podlaskiego na sejm lubelski w 1569 r.

1565 r. - Dokument starostwa łosickiego podaje, że w 1565 r. łosicki folwark został wydzierżawiony na okres 3 lat Jaroszowi Koryckiemu z Koryckiej Woli - koniuszemu i staroście knyszyńskiemu - na następujących warunkach:

"...Folwark otrzymał dzierżawca wraz z pełnym inwentarzem, przyczem tenute [czynsz dzierżawny dóbr królewskich] obowiązany był wnieść corocznie z góry, w zamian za co korzystał ze wszystkich "pożytków", jako też ze skuty hospodarskiej dla dostawy zboża do Gdańska...". W wypadku przejazdu króla, dzierżawca był zobowiązany zapewnić mu nocleg: "...na przyjazd króla zapewnia mu "stację", lecz rozchód potrąca z tenuty (...) Nie miał też król przysyłać do Łosic swoich rewizorów ani używać poddanych do jakichkolwiek robót hospodarskich, wyjąwszy dostawy do portu hospodarskiego zboża, ani też przysyłać do Łosic koni swych na wypas...".

"...W razie gradobicia dzierżawca otrzymuje odpowiednie do strat ustępstwo oznaczone przez podskarbiego...względem poddanych obowiązuje się on postępować wg rewizorskiej ustawy...".

W razie śmierci dzierżawcy folwark przechodził automatycznie na jego spadkobierców jako dalsza dzierżawa. Okazało się, że wspomniany Hieronim Jarosz-Korycki potrafił być skrzętnym gospodarzem. Założył w dzierżawionych dobrach hodowlę koni wierzchowych i pociągowych, a oprócz szkuty przysługującej mu od króla, zakupił jeszcze dodatkowo 3 statki rzeczne na których wysyłał zboże do Gdańska.

1569 r. - Unia Polski z Litwą (unia lubelska) - na mocy uchwały sejmu województwo podlaskie zostało wcielone na zawsze do Korony. Łosice wraz z folwarkiem znalazły się wówczas na ziemiach Rzeczpospolitej.

Lata 1577-1592: Marcin Leśniowolski

- kasztelan podlaski, marszałek Trybunału w Piotrkowie, jeden z najwybitniejszych polityków w Rzeczypospolitej.

Urząd podstarościego (zastępcy, który był obecny na miejscu) pełnił w tym czasie Jakub Zembocki.

Lata 1592-1608: Anna z Oborskich Leśniowolska

Lata 1608-1623: Tomasz Gostomski

- wojewoda mazowiecki i podlaski, starosta warszawski, warecki i ryczywolski.

1609 r. - Pełnomocnikiem starosty w Łosicach był szlachetny Tomasz Tokarzewski.

Lata 1623-1629: Jan Dunin Modliszewski

- kuchmistrz koronny.

1629 r. - Tuż przed swoją śmiercią, starosta łosicki ustanowił swoimi zarządcami Michała Szołayskiego, Macieja Łuckiego, Wojciecha Razyńskiego i Andrzeja Wielebnowskiego.

Lata 1629-1649: Łukasz Opaliński

- marszałek wielki koronny, marszałek nadworny koronny, wojewoda rawski. Skupił w swoim ręku około 15 starostw.

1631 r. - Wskazując na nędzę miasta starosta wyjednał u króla III Wazy przywilej urządzania dodatkowego jarmarku na dzień Św. Idziego (1 września). Przywilej wyznaczał również środę jako dzień cotygodniowego targu w Łosicach.

Lata 1649-1650: Jan Piotr Opaliński

- stolnik koronny, wojewoda kaliski.

1650 r. - W tym roku folwark przyniósł roczny dochód wysokości 354 złotych 15 groszy.

Lata 1650-1672: Wojciech Emeryk Mleczko

W czasie piastowania starostwa przez Mleczkę podstarościm był Terlikowski, przebywający na stałe w Łosicach ze swym synem i trzyosobową służbą.

1655 r. - Z przymrużeniem oka: w Łosicach prawdopodobnie gościli Jan Skrzetuski z rodziną oraz Onufry Zagłoba, bohaterowie Sienkiewiczowskiej trylogii, w drodze do Radziwiłła. W „Potopie”, rozdział 11, czytamy:
- Toteż wyruszymy jutro, i to do dnia - rzekł Jan.
- Ty, Stanisławie, musisz być fatigatus wielce po drodze, ale do jutra wywczasujesz się, jak będziesz mógł. Ja dziś jeszcze konie wyślę z pewnymi ludźmi do Białej, do Łosic, do Drohiczyna i do Bielska, żeby wszędzie świeże były na przeprzążkę.

1662 r. - Regestr wsi podlegających parafii Łosice sporządzony przez ks. Stanisława Remiszewskiego dnia 6 czerwca 1662 r. stwierdza, że dzierżawcą łosickiego dworu był szlachetny Kicki z żoną. Przy dworze zamieszkiwało 19 osób: młynarze i czeladź dworska, pani Jadwiga Krzeckowska, dwie służki - Zofia i Katarzyna, Wawrzyniec Tobiszewski, parobek Krysko, pastuch Jędrzej, Misko Litwin z żoną, Misko Masley z żoną i córką, Kuryan z żoną. Dwór zamieszkiwali też komornicy: rus Jachim z żoną i dziećmi: Jakubem i Paraską.

1666 r. - Dzierawcą dóbr łosickich był Felicjan Michałowski.

Lata 1672-1681: Emerencyanna ze Stadnickich

1673 r. - Podstarościm łosickim był Suchodolski, który mieszkał w starościńskim dworze z żoną, dwojgiem służby i 24 osobami czeladzi dworskiej. Wcześniej mieszkała tu Moczulska z córką, które "po napisaniu regestru uciekły".

1674 r. - Rejestr pogłównego wskazuje na istnienie dwóch dworów w Łosicach:

1. dwór starosty łosickiego (własność królewska w dzierżawie), Emarcjanny Mleczkowej - wojewodziny podlaskiej, 27 poddanych (i 3 Żydów)
2. dwór Konarzewskiego (własność szlachecka), 16 poddanych.

1674 r. - Podstarościm łosickim był Fontański. Wraz z nim mieszkało we dworze 31 osób, w tym żyd arendarz z żoną i dziewczyną.

1676 r. - W dokumentach starosty wymieniany jest urzędnik Kicki, jego żona, 19 czeladzi, młynarz i Żyd arendarz.

Lata 1681-1723: Atanazy Miączyński

- herbu Suchekomnaty, żył w latach 1639 - 1723. Starosta łosicki, a także wojewoda wołyński, podskarbi nadworny koronny, łowczy wielki koronny, kamienopolski, łucki, krzepicki. Pozostawił po sobie wielki spadek 426 wiosek oraz 22 miast, dzięki temu majątkowi ród Miączyńskich znalazł się pośród najbardziej znanych rodów I Rzeczypospolitej.

Od połowy XVII w. urząd starosty łosickiego na długo przechodzi w ręce Miączyńskich herbu Suchekomnaty. Aleksander Kraushar tak ich wspomina:

"Gniazdem rodziny Miączyńskich, herbu Suchekomnaty, był Miączyn, w Płockiem. Dobra tej rodziny znajdowały się w Lubelskiem i na Wołyniu.
Najzasłuźeńszy z antenatów owego rodu, Atanazy Miączyński, (ur. w 1639 r.), poświęciwszy się służbie rycerskiej, walczył pod znakiem Stanisława Potockiego, w. hetmana koronnego, a po śmierci tegoż przeszedł pod dowództwo jego następcy, Jana Sobieskiego (1673 roku). W bitwie pod Chocimem pierwszy uderzył na hufce nie­przyjacielskie, poraził je i utorował armii polskiej drogę do zdobycia obozu wezyrskiego. Podczas oblężenia Lwowa sprawił się dzielnie i zapędził za hordą tatarską do Moł­dawii, gdzie pomógł do zdobycia Suczawy. Walczył z So­bieskim pod Źórawnem i, w nagrodę zasług, wymienionych w dyplomie Jana III z dnia 17 czerwca 1684 r., mia­nowanym został łowczym koronnym, a nadto otrzymał starostwa: Krzepickie, Łuckie i Łosickie. Podczas wyprawy wiedeńskiej miał udział w słynnym ataku jazdy polskiej, który zdecydował zwycięstwo i, jak pisał król Jan do Marysieńki z Schónau: »słał trupem drogi i niewolników trzodami zabierał«. (List X). Nie odstąpił króla Miączyński po bitwie pod Parkanami i był jednym z siedmiu, którzy, wśród ogólnego po­płochu, podtrzymywali ducha i siły nieszczęśli­wego wodza. W roku 1690 został Atanazy podskarbim nad­wornym koronnym, a za Augusta II w r. 1713 — wojewodą wołyńskim. (...) Był to ród skoligacony z najpotężniejszemi familiami w rzeczypospolitej, sam posiadając olbrzymie znaczenie i fortunę magnacką, pisząc się pa­nami na Miączynie, Maciejowie, Połajowie etc." .

Jako jeden z najbliższych ludzi króla Jana III Sobieskiego Atanazy Miączyński brał udział w odsieczy wiedeńskiej. Pod Wiedeń wyruszył na czele pułku złożonego z trzech chorągwi pancernych: własnej i braci. Pod dowództwem miał też swój oddział dragonii. Zawsze był blisko króla: spał w jednej izbie, namiocie, zawsze dowodził strażą przednią.

Podczas bitwy pod Wiedniem wedle tradycji rodzinnej to jego chorągwie zdobył namioty Kara Mustafy. Po bitwie prowadził pościg za cofającą się armią turecką i jak pisał kronikarz, z pułkiem dwutysięcznym „tak dojeżdżali Turków..., że im aż ręce ustawali od rąbania nieprzyjaciela”) . Wziął wielu jeńców i zdobył ogromne łupy wojenne.

1683 r. - W tamtych czasach Łosice słynęły w okolicy z doskonałej hodowli koni, o które upominali się również królowie polscy. Konie z łosickiej stadniny brały udział w wielu wojnach, prowadzonych przez kolejnych polskich władców. Według niepotwierdzonych źródłowo danych, w okresie przygotowań do wyprawy wiedeńskiej do Łosic wraz z dworem przyjechał król Jana III Sobieski, którego podejmował starosta Atanazy Miączyński. Celem przyjazdu monarchy i jego wizyty w stadninie koni królewskich, był wybór najlepszych koni na wiedeńską wyprawę. Rozpoczął wtedy również werbunek wojska z okolicznych dóbr królewskich. Późniejszym efektem tej wizyty były nadane przez króla miastu przywileje w 1689 roku .

1710 r. - Dzierżawienie folwarku przez osoby trzecie prowadziło do dodatkowych nieporozumień. W 1710 r. doszło do sporu pomiędzy mieszczanami łosickimi a dworem na tle praw propinacyjnych i cen piwa. Zapisano wówczas, że "dwór łosicki czynił ciemiężenie mieszczan w propinacji piwa".

*1720 r. - Piotr Kowalski oddał za 133 złp 10 gr dla dworu łosickiego trzecią część pola z przeznaczeniem na cegielnię. Dwór łosicki "...z tejże włóki miał płacić podatki, Kowalski zaś z dwóch pozostałych przy nim włok podatki do skarbony miasta płacił...".

1723-1762: Antoni Miączyński

- herbu Suchekomnaty, żył w latach 1691-1774. Starosta łosicki w latach 1723-1762 - starostwo łosickie objął po ojcu.

Hrabia. rotmistrz chorągwi pancernej, od 1727 r. pułkownik Jego Królewskiej Mości. Po ojcu, wskutek cesji ojca został starostą grodowym łuckim. W 1738 został kasztelanem podlaskim, tym samym został senatorem. Jeszcze tego samego dnia został odznaczony Orderem Orła Białego. W 1771 r. został wojewodą podlaskim. Od 1729 roku mąż księżnej Doroty Woronieckiej herbu Korybut (ur. 1712, zm. 1785). Poseł oraz senator na sejm.

Na swego zastępcę w Łosicach wyznaczył niejakiego Soroczyńskiego.

1726 r. - Do starosty łosickiego Antoniego Miączyńskiego została wniesiona skarga na dwór łosicki. W trakcie stawiania nowego budynku na Konarzewszczyźnie "... Konradowi Kucykowiczowi zabrano 3 łokcie ziemi...".

1728 r. - Władze miejskie, zgodnie z życzeniem starosty wprowadziły zakaz "...brania piwa i gorzałek i chodzenia do karczemki księżej i do karczemki Sędziego Mielnickiego i do Konarzewszczyzny...". Być może zakaz wynikał z nieprzestrzegania zasad związanych z nakazem stosowania określonych cen.

1730 r. - Urząd miejski Antoniego Miączyńskiego upomniał się u dzierżawcy dworu łosickiego o zaległy, niepłacony od trzech lat czynsz, który należał się urzędowi w wysokości 20 zł na rok. Potwierdzono odebranie 60 zł.

1740 r. - Według rejestru wpływów do kasy Seminarium Janowskiego na rok 1740 z dworu łosickiego i arendy wpłynęło 352 zł. Ponadto dwór miał co roku na Wielkanoc oddawać dwa kamienie wosku.

1758 r. - Starostwo było dzierżawione przez wielkiego łowczego smoleńskiego Jana Frankowskiego.

1760 r. - Starosta wydzierżawił ziemie mu podległe Antoniemu Zarzeckiemu, cześnikowi latyczowskiemu.

Lata 1762-1778: Józef Miączyński

- herbu Suchekomnaty, żył w latach 1750 - 1793. Starosta łosicki w latach 1762-1778 - starostwo łosickie objął po ojcu w wieku zaledwie dwunastu lat. W 1778 r. zrzekł się starostwa łosickiego na rzecz Tomasza Aleksandrowicza.

Hrabia, starosta łęczycki, rotmistrz chorągwi pancernej, marszałek konfederacji barskiej województwa bełzkiego, generał brygady wojsk francuskich, ścięty gilotyną. Ożeniony z Marie Françoise Chaboteaux.

1763 r. - W roku 1763 starosta odebrał czynszu dworskiego 158 zł.

1768 r. - Józef Miączyński przekazał w dzierżawę swoje starostwo Marcinowi Kostewiczowi. Było bardzo prawdopodobne, że właśnie takie przejmowanie starostwa , czyli wzięcie go w dzierżawę, było błędnie ujmowane w dokumentach archiwalnych jako sprzedaż.

1771 r. - Bywało, że mieszczanie łosiccy musieli zastawiać bądź oddawać swoje dobra na spłatę długów. Sytuacja taka miała miejsce m.in. w roku 1771, kiedy to Moszko i Dwerra z Meierowiczów Abramowiczowie "...na spłatę zaciągniętego długu w wysokości 1270 zł odsprzedali swoje domostwo na trzech placach stojące staroście łosickiego Józefowi Miączyńskiemu za 1200 zł. Jatkę zaś swoją stojącą w rynku za brakujące 72 złp sprzedali...".

Lata 1778-1794: Tomasz Aleksandrowicz

- herbu Aleksandrowicz, żył w latach 1732-1794. W 1778 r. wykupił starostwo łosickie (a wraz z nim Polinów) od "Jaśnie Wielmożnego Józefa Miączyńskiego – Starosty Łosickiego". Był ostatnim łosickim starostą przed rozbiorami.

Pułkownik i szambelan królewski. W roku 1779 został mianowany kasztelanem, a w 1789 wojewodą podlaskim (1790-1794). Ożenił się z Marcjanną Ledóchowską - wojewodzianką czernihowską (rozwód w 1792 r.).

Pieczę nad łosickim starostwem przekazał swemu kuzynowi - Marcinowi Ledóchowskiemu z Leduchowa h. Szaława (1747-1791). Ten, przed panem wojewodą Tomaszem Walerianem Aleksandrowiczem, "wytrzymywał był z nadania starostwo łosickie".

1779 r. - Dobra łosickie dzierżawił Paweł Józef Glasser.

1789 r. - Starosta Tomasz Aleksandrowicz z tytułu łosickiej dzierżawy opłacał 4401 zł pol. kwarty i 3033 zł hiberny (ówczesne podatki).

Rozbiory i koniec łosickiego starostwa

Starostwo łosickie funkcjonowało do ostatniego rozbioru państwa polskiego w 1795 roku. Po rozbiorach dostało się pod panowanie austriackie, a później rosyjskie.

W 1837 r. należące do skarbu państwa dobra łosickie na mocy ukazu carskiego uzyskał gen. lejtn. Stiepan Poleszko. Jako dowódca 2 dywizji grenadierów oddał liczne zasługi w tłumieniu powstania listopadowego, m.in. odznaczył się w bitwie pod Rudnem. W latach 60-tych XIX w. dobra łosickie znajdowały się we władaniu córki generała, Aleksandry Poleszko.