marzec 2025 r.

Zapustny 'Dzwonnik z Notre Dame Polinowa'

"W noc zapustną, na wieży,
Stał w podartej odzieży
Stary dzwonnik, przyparty do ściany,
Wiatr mu brodę nastrzępił,
Starzec czoło zasępił,
I przygarnął rozwiane łachmany.

>>Ciężka dola dzwonnika -
Chłód do kości przenika,
I pociechy zeń ludziom niewiele;
Tylko mary i groby,
Tylko pieśni żałoby,
Rzadko święto, lub jakie wesele.

Ot i dzisiaj zapusty -
Wszędzie radość, śmiech pusty,
Zapomnieli ludziska niedolę;
A tu dzwon im zahuczy...
Eee - niech przeor pomruczy,
Ja im jeszcze pohulać pozwolę<<.

I nie śpieszył z posługą:
Długo jeszcze stał, długo,
Zaczemś myślą samotną pogonił,
Podniósł oczy do góry,
Ujął wreszcie za sznury,
I potężnie, co siły, zadzwonił."

"Dzwon zapustny" - z poezyi Antoniego Kolankowskiego (1825-1881), Rok 1870.